ناصر کرمی

همه آن حرف مشهور وودی آلن را شنیده ایم که "من هرگز حاضر نیستم عضو گروهی بشوم که حاضرند آدمی مثل من را به عضویت بپذیرند!" حالا حکایت ماست و جلسه هم اندیشی وبلاگ نویسان زیست محیطی. دعوت کننده آقای مهندس مجابی هستند که بسیار خدمت ایشان ارادت دارم و اتفاقا ایشان را یکی از زیستمحیطی ترین مدیران کشور میدانم. اما واقعیت این است که همیشه ابا داشته ام از حضور در جمع های شلوغ (به واسطه کم رویی افراطی که متاسفانه اطرافیانم آن را باور نمی کنند!) و نیز به این خاطر که بسیار وسواس دارم که بی خود وجه المصالحه مسائلی که پشت پرده آن را نمیدانم قرار نگیرم. البته شک ندارم حضور من احتمالا در میان آن فحول علما کمترین اهمیت را خواهد داشت اما به هر حال این محظوریت شخصی من است و نمی توانم با آن کاری بکنم. امیدوارم جناب مهندس مجابی از من رنجیده خاطر نشوند ولی به هر حال حتما خودشان هم اذعان دارند که در میان شماری از جریانات مدعی محیطزیست سوابقی از رانت جویی و فرصت طلبی ونیز کیش شخصیت افراطی! وجود دارد که . . . اگر فرصت افشای آنها نیست دست کم این است که باید دامن به سلامت از ورطه آنها برکشید. بدیهی است که آنچه که گفته شد نااقض انگیزه های شریف حاضران در آن همایش نبوده و نیز امیدوارم قضاوت نهایی من در باره هیچ شخص یا نهادی محسوب نشود. شاید دارم بدبینانه به ماجرا نگاه میکنم و شاید هم همه این حرفها بهانه ای است برای پنهان کردن آن کم رویی افراطی که ذکر آن رفت.