تصور من این است که کوه ابر زیباترین چشم انداز طبیعت ایران است. به مثابه یک رفتار آیینی از هفت سال پیش هر سال دو بار به این کوهستان بی نظیر میروم. از این رو برای من باورنکردنی و دردناک است وقتی که میشنوم قرار است از دل این فراخنای رویایی و مه آلود جاده بکشند. می ارزد که در برابر هجوم بولدوزرها همه به آنجا برویم و خودمان را به درختان جنگل ابر زنجیر کنیم. اگر به ابر نرفته اید، پیشنهاد میکنم در این ده روز فرصتی که تا پایان تابستان هست روز و شبی زندگی مابین واقعیت و رویا را بر فراز این کوهستان تجربه کنید. سال آینده شاید دیر باشد.