عراق امروز قهرمان جام ملتهای اسیا شد. نکته جالب این موضوع برای من خوشحالی تعدادی از همکاران و اطرافیان بود. فوتبالیها اگر قرار بود بین عربستان و عراق یکی را انتخاب کنند ترجیح میداددند عراق برنده شود. یا حداکثر اینکه بی تفاوت بودند. عدم تنفر مردم ایران ازکشور عراق  پدیده جالبی است، کشوری که هشت سال با ما جنگ کرد و دچارمان کرد به مصیبتهایی که هنوز هم جای زخمشان باقیست. حتی من هم که خانواده ام در جریان جنگ و جنگزدگی گرفتار مشکلات بسیار شد (یک نمونه اش اینکه خانه ما در بمباران ویران شد) امروز در شمار کسانی بودم که از قهرمانی عراق خوشحال شدند. این ماجرا تاکید میکند بر روح شکیبا و دیگرپذیر ملت ما. ملتی که حتی در تاریخ باستان و قرون میانه هم سابقه قوم ستیزی و نسل کشی و ناشکیبایی ندارد و همیشه با نژادها و مذاهب دیگر مدارا کرده است. میدانیم که ایران سرزمین موعود چهار مذهب است، از ان جهت که پیروان انها نخستین بار در کشور ما بود که توانستند پناه بگیرند واز گزند دشمنان در امان بمانند. البته به خاطر بسیاری مسائل در حال حاضر شمار قابل توجهی از مردم جهان تصورشان در باره ما اینگونه نیست. اکنون ما خیلی خشنتر از انچه که هستیم تصور میشویم، . . . که رنج اور است. به هر رو خوشحالی ایرانیها از قهرمانی عراق جالب است و چقدر خوب بود که این موضوع توسط روزنامه نگاران ایرانی بازتاب داده میشد. قرار بود تیتر روزنامه همشهری هم فردا "جام در دست جنگزده ها" باشد که نشد.