در طبیعت برخی پدیده ها ذاتا موقت تلقی میشوند. مثل همه ابشارها که فرض این است جملگی انقدر سنگ بستر خود را خواهند کاوید تا همسطح ابریزی بشوند که بر ان فرو میریزند، یا دریاچه ها که دیر یا زود رسوبات و نهشته ها کف انها را همسطح کرانه های پیرامون خواهد کرد. اما این دیر یا زود در مقیاس طبیعت میلیونها سال به طول می انجامد، همچنانکه اکنون کسی نگران مرگ دریاچه های خزر و ویکتوریا یا ابشارهای ایگواسو و نیاگارا نیست. مگر اینکه قوه قاهره ای فراتر از قواعد معمول اقلیم دست به کار شود و روند قهقرا را پیش اندازد. و این همان بلایی است که بر سر دریاچه ارومیه امده است. در کمتر از ده سال گستره دریاچه دست کم سی درصد کاهش یافته است و این اتفاقا در دهه ای رخ داده که حجم نزولات جوی از متوسط معمول کمتر نبوده است. در ترسالی اینگونه شده، ببینید در خشکسالی چه خواهد شد. سدسازی و تغییر مسیر روانابهای حوزه ابخیز دریاچه ادامه دارد و بروز این لطمات مسئولان را نه به تجدیدنظر در احداث ان جاده و بلکه به فکر سه بانده کردن ان انداخته است!! تردید نباید کرد که چندان از عمر دریاچه ارومیه باقی نمانده است و ما در چند سال اینده شاهد تطور ان به تالاب، بعد مرداب و در نهایت توربزار خواهیم بود.پیشنهاد میکنم دلمشغولان طبیعت ایران جایی دور هم جمع شوند و مجلس ختمی آبرومند برای چی چست باستانی برپا سازند. پیشاپیش تسلیت میگویم.