ناصر کرمی

ابتدا: رئيس سازمان حفاظت محيط زيست پريروز اعلام كرد اين سازمان نه تنها مخالف جاده ابر نيست بلكه خواستار تسريع در احداث آن است. ايشان مدعي شده است كه سازمان متبوعش نقشه هاي اين جاده را بررسي كرده و مجاب شده است كه احداث آن مشكلي براي طبيعت منطقه ايجاد نكرده و آثار زيست محيطي آن كاملا تحت كنترل خواهد بود. قاعدتا اين گفته به معناي صدور مجوز براي احداث جاده اي خواهد بود كه بعد از آزادراه تهران-شمال بحث برانگيزترين پروژه راهسازي در كشور بوده و بيشترين مناقشات و مخالفتها را برانگيخته است.  با اين وجود پرسشهاي كارشناسان محيط زيست همچنان باقي است: نقشه هاي موصوف چرا اسناد طبقه بندي تلقي شده و هرگز پيش از آغاز عمليات اجرايي در معرض تماشا و قضاوت نهادهاي علمي و كارشناسان مستقل قرار نمي گيرند؟ اين نقشه ها را چه كسي تهيه كرده است؟ چگونه ممكن است جاده اي كه زيستگاه را به دو نيم تقسيم مي كند مشكل زيست محيطي نداشته باشد؟ زيستگاههاي دو نيم شده بر اساس شاخصهاي زيست محيطي بين پنجاه تا حتي نود درصد ارزش خود را از دست مي دهند. اين ميزان در پروژه جنگل ابر آيا مورد محاسبه قرار گرفته است؟ به خاطر فقط چند كيلومتر كوتاهتر شدن مسير، آيا واقعا ضرورت دارد به موازات جاده آسانگذر و ايمن آزادشهر-شاهرود جاده ديگري در قلب يكي از كم نظيرترين چشم اندازهاي طبيعت ايران احداث شود؟ شبهاتي كه در باره تغيير كاربري و فروش هزاران هكتار اراضي كشاورزي و جنگلي مسير جاده جديد وجود د ارد چقدر جدي است؟

بعد: پس زمينه اقتصادي و اجرايي مديريت كنوني سازمان حفاظت محيط زيست از بدو انتصاب ايشان در سال 1388 اين گمان را گسترانده بود كه قرار است در دوره جديد سازمان مذكور نقش تسهيل كننده در مسير اجراي پروژه هاي عمراني را داشته و به اين شكل روند پرداخت هزينه توسعه از محل محيط زيست و ميراث طبيعي ايران تشديد شود. تبليغ گسترده براي شوآفهايي مثل طرح احياي ببر مازندران (با واردات دو ببر سيبريايي ناخوش كه يكي هم تاكنون جان به جان آفرين تسليم كرده و ديگري هم به زودي تلف خواهد شد!) و برعكس چشم بستن مدام بر اجراي انواع پروژه هاي مخرب و زيانبار تاكنون مويد انگاره مذكور بوده است. موافقت با احداث جاده ابر متاسفانه فرض مذكور رااز يك انگاره به انگاشتي مسلم تغيير مي دهد.

سرانجام: مي گويد يك داغ ننگ بس است در عمر آدمي. جاده ابر مي تواند در ايامي نه چندان دور ملاك قضاوت قطعي در باره نه فقط  مديريت سازمان محيط زيست، بلكه حتي كل مديريت اجرايي كشور باشد. هنوز دير نيست. همچنان مي توان با لغو پروژه مذكور داغ ننگي چنان عظيم را يك عمر به جان نخريد.