ناصر کرمی

گفت آن راه که به بهشت می رود دور است. اگر آنارشیستها برای به دست گرفتن حکومت تلاش نکنند همیشه منقاد دولتیان باقی مانده و نمی توانند ایده های خود برای یک جامعه متوازن، پایدار و برابر را ایجاد کنند. واگر برای دستیابی به قدرت و حکومت تلاش کنند، به واقع خود را نقض کرده اند، چون بنیاد آنارشیسم بر نفی دولت و سلسله مراتب است. از سوی دیگر هرگز آنارشیستها تمایل ندارند که در حد یک تفکر ایده آلیستی باقی بمانند. پس نقطه عزیمت آنها برای برآوردن ایده های شان چیست؟ می شود در اینجا رجوع کرد به آن تعریف مشهور توسعه پایدار، که توسعه واقعی تغییری است در ذهن آدمها، نه در انبارهای گمرک و دفاتر بانکی .آنارشیستها هم می گویند تا وقتی مردم سلسله مراتب قدرت را به طورغریزی امری اجتناب پذیر می دانند، تا وقتی هر آدمی در سلسله مراتب قدرت آماده است مطیع کسانی باشد و کسانی دیگر را تحت اطاعت خود درآورد، تحقق آنارشیسم نا ممکن خواهد بود. آنارشیسم هرگز با روش های معمول کسب قدرت سیاسی یعنی فعالیت حزبی و رفراندوم و اصلاحات و انقلاب و براندازی و ... تحقق نمی یابد. آنارشیسم یک فرآیند تدریجی برای رشد شخصیت آدمهاست . به گونه ای که دریابند" به هنگام، تنها از فرزانگی خویش باید مدد بجویند"، خودشان حاکم خودشان باشند، هیچ انقیادی را نپذیرند و تلاش برای تسلط بر دیگران را هم رذیلانه و شرارت بار بدانند. " جامعه ای متشکل از فرزانگانی رها و آزاده ...". این است آن زیر ساختی که در روز دوردستی بشر را به مهمترین نقطه تحول تاریخ می رساند: حذف دولت، حذف اقتدار، حذف سلسله مراتب سیاسی و برقراری یک نظم اجتماعی برمبنای مشارکت داوطلبانه و تعامل هم افزای نهادهای مدنی و سندیکاهای صنفی.  و این مقصد ...البته دور است.