ناصر کرمی

تعطیلات را توی خانه تنها هستم و چون همسرم هیچ وقت وبلاگم را نمی خواند با خیال راحت میتوانم اینجا بنویسم که به شدت دارد خوش می گذرد. دارم رمان جدیدم (شب شوربختی بت پرستان) را پیش میبرم، همزمان دو سه تا کتاب می خوانم و روزی سه تا فیلم می بینم. موضوعی که می خواهم بنویسم مربوط می شود به فیلمی که همین امروز عصر دیدم: بی خواب در سیاتل. محشر است. دوستی دارم سی و هشت ساله که تا حالا ازدواج نکرده و در برابر هر اصراری در این باره مقاومت می کند. در این فیلم چند بار به عنوان بک نکته مسلم علمی گفته می شود که بعد از سن چهل سالگی احتمال کشته شدن بیشتر از ازدواج است. یعنی شانس شما برای ازدواج اینقدر پایین می آید که از احتمال کشته شدن شما هم کمتر می شود. خوب، به همین خاطر می خواهم به دوستم توصیه کنم بیشتر از این به بخت خودش لگد نزند و یکی از پبشنهادهای ازدواج را بپذیرد. فقط یک تناقض فلسفی باقی می ماند: آدمی که اینقدر از تنها ماندن توی خانه دارد لذت می برد چرا اصرار دارد یکی از دوستان عزیزش را به ازدواج وادار کند؟ نکته همین است: تا شما ازدواج نکرده باشید هرگز نمی فهمید که تنهایی چه لذتی دارد. واقعا چقدر خوب است که همسر من هیچ وقت وبلاگم را نمی خواند!