اين شعر براتيگان نمونه كامل سبك بيت است. فقط ديوانه اي مثل او ميتوانسته شعري با چنين تخيل ديوانه كننده اي بسرايد. بعد از چند هفته اين اولين شعري است كه از آن لذت ميبرم:

غزل

دريا، مثل شاعر پير طبيعت است

كه از يك حمله قلبي

در يك مستراح عمومي تلف شده.

هنوز روحش اطراف سنگ توالتها پرسه ميزند.

شبها مي شود صدايش را شنيد:

قدم زنان با پاي برهنه در تاريكي،

كسي كفش هايش را دزديده.